یادش به خیر زیر باران می دویدیم و می خواندیم: «باز باران با ترانه با گوهرهای فراوان می زند بر بام خانه» یا آن زمان که بارشهای مکرر برف باعث تعطیلی مدرسه می شد و ما را پارو به دست راهی پشت بام خانه می کرد.

سالهاست که دیگر از آن برف و باران خبری نیست. بارشهای پراکنده هم که دردی را دوا نمی کند. مدتهاست که از پاییز و زمستان جز باد و سرما نصیبمان نمی شود. هر چند به هشدارهای کم آبی عادت کرده ایم اما واقعا دچار بلای بزرگی شده ایم به نام بی آبی. یک کلام؛ «آب نیست». آسمان قهر کرده و تحویلمان نمی گیرد. شاید اگر دستها را بلند کرده و تکانی بدهیم داد، فریاد و ناله ای سر دهیم ابرها ما را ببینند و خدا به ما رحمی کند.

گرم شدن هوای زمین، زیاد شدن آلاینده های جوی، سوراخی لایه اوزن، موقعیت خاص اقلیمی و … پاسخهایی است که ما درصدد انکار آنها نیستیم. این مقاله برای توجه دادن اذهان به علت دیگری است. علتی بس مهم که در هیاهوی دنیاگری کمتر به چشم می آید. دلیلی که در بحثهای اتو کشیده کارشناسان آب و هوا هیچ اثری از آن یافت نمی شود.

یادمان باشد: